Het is vrijdagochtend 3 juni en iets voor 12 uur. We gaan op weg naar Sliedrecht en beseffen dat het nu echt gaat gebeuren. Als Rookie sta je toch op met wat onzekerheden in je hoofd die je moet laten varen. Ik ben vanaf vandaag een loper voor team 293 Steamwork die de zuidelijke route van de Roparun gaat volgen. Bij het pand van Podt Alplain waar teamcaptain Hans werkt is het al een drukte van belang. Ik kom in een geoliede machine terecht. Er heerst rust, en toch wordt er heel veel gedaan en gezegd. De bussen en campers worden geladen, we gaan er een mooi weekend van maken. De teamfoto met het opgehaalde bedrag wordt gemaakt en we vertrekken. Files trotserend, luid zingend in de bussen, de stemming is goed. Laat de start maar komma. Korfbalvereniging DOS-WK in Enschede wordt omgedoopt tot kunstgras-camping. Een mooie nieuwe partytent wordt getest en we houden een gezellige barbecue. Een aantal gaan voetbal kijken, België tegen Nederland, anderen houden zich bezig met een tentenruil. Nog een lange nacht denken we, maar de kou houdt wel wat mensen uit de slaap.
Nog 1 keer douchen, de laatste boodschappen en ontbijt, we gaan op weg naar Vliegveld Twenthe. We zien op afstand de start van de eerste lopers en proeven sfeer. De kuiten worden hier en daar verbrand door de zon. Hans kondigt aan dat Sander de eerste loper zal zijn. De vlaggen worden klaargemaakt, Nelli geknuffeld, en vervolgens kippenvel tot je kruin bij het zien van de start, we zijn weg!! Team Start gaat voor de eerste shift van 50 kilometer, Team Finish begint met aanmoedigen en rusten voor vertrek. Prachtig weer nog en wat is Nederland mooi.
Ik zie de gezichten wat strakker worden, er is meer concentratie. Ook voor mij gaat het dan gebeuren, na de eerste teamwissel op weg voor onze shift. Met 2 fietsers en een loper zijn we in beweging. In de bus de overige lopers en natuurlijk de chauffeur en de navigator/begeleider. Iedere kilometer wordt er van loper gewisseld, de bus rijdt telkens vooruit naar het volgende aflospunt. Soms is het nodig om een stuk van het parcours met run-bike-run te volgen. Dat komt regelmatig voor omdat de bussen niet overal mogen komen. Een fietser kan op die stukken zijn fiets afstaan aan een extra loper, zodat de aflossing tussen de lopers gewoon plaats kan vinden. Als loper vertrouw je op de begeleiding tijdens de hele run. Tijdens de shift is er de chauffeur die vol in concentratie is op de weg, parkeergelegenheden, omleidingen en aflospunten. De navigator helpt de chauffeur daarbij, is ook superscherp en helpt de lopers met in- en uitstappen. Soms met bemoedigende woorden, een arm om een schouder of gewoon lekker hand-in-hand. Kom je als loper bij een wisselpunt dan gaat het andere team weer lopen. De campercrew zorgt dat je eten en drinken krijgt, maar ook massages en fysio begeleiding is noodzakelijk om de lopers fit te houden. Iedere loper krijgt namelijk meer dan 50 kilometer hardlopen binnen 48 uur voor zijn kiezen. Na de verzorging verplaatsen we weer met het team naar het volgende wisselpunt, daar gaan we rusten en wachten we tot we worden afgelost. Zo zie je dat de lopers alleen kunnen presteren als de begeleiding goed werkt, Roparun is ook Ropateam prestatie!! Het ging lekker, de gemiddelde snelheid was goed. Team Start heeft wat pech, een brievenbus springt voor de bus en een fietsband komt 2x lucht tekort. Bij team Finish krijgt loper Bas een gevoelige knie, een oude blessure speelt op. Bas gaat na overleg met de fysio op de fiets verder en fietser Mark wordt loper wat de gemiddelde snelheid ook gelijk wat hoger laat uitkomen. Het is al zondag inmiddels en we zien dat er slecht weer aan zit te komen. Hoewel de temperatuur nog steeds okay is, komt de regen met bakken uit de lucht. Soms is het meer watertrappelen dan hardlopen. Beide teams hebben veel water te verwerken, maar de sfeer blijft goed. Gelukkig zijn er ondanks het weer nog steeds plekken waar je wordt aangemoedigd. Soms met mega-luidsprekers, soms met branders voor luchtballonnen. Af en toe zien we een eenzame persoon die opstaat uit een stoel langs de weg om al klappend de teams aan te moedigen midden in de nacht. Op de maandag wordt het beter weer en is het veel run-bike-run. Langzaam komen we in de buurt van Rotterdam. Door plaatsen waar de Roparun een bekende happening is. Steeds vaker worden we onderweg getrakteerd op lekkere dingen. Verse aardbeien, zelfgebakken muffins, broodjes met gebakken ei of een muzikale noot. Vanaf Oud-Beijerland lopen we met Campercrews op totaal 11 fietsen verder. Het weer is echter niet best, we hebben met een flinke bui te maken. We regenen allemaal door en door nat en de temperatuur is lager dan zondag. En dan na ongeveer 50 uur komen we aan bij de Finish voor de Erasmusbrug in Rotterdam. Voldaan omhelzen we elkaar en de tranen wisselen de lach af. De wind langs de Maas is sterk en we zijn allemaal doorweekt. Het teamgevoel en scherpte komt nogmaals boven. Onderkoeling dreigt bij de lopers en de fietsers, kordaat worden deze allemaal ingepakt met warmtedeken en poncho. Klappertandend en soms met knikkende knieën worden we opgevangen en lopen met de hele club de brug over richting de Coolsingel. Fietsen worden in de bewaakte stalling afgegeven. We lopen over de Coolsingel waar toch veel publiek staat. Met een Gerbera in de hand gedrukt en stijve benen dansen we naar het einde waar familie en vrienden ons opwachten. Ook Nelli is weer van de partij, wederom een teamfoto en het is klaar. Om warmer te worden gaan we snel voor een borrel in café ’t Fust, warme choco en thee of bier met bitterballen smaken voortreffelijk. Nu weer met het hele team bij elkaar zitten vraag ik aan Esther, die als Fysio is aangehaakt, hoe zij het heeft beleefd;
Ons Team is gelukkig voorzien van 4 fysio's. We zijn ons bewust wat voor een luxepositie dat is.
Doordat we 1 loper misten heeft onze fysio Willem aangeboden om te lopen. Ondanks de dubbele pet is Willem er bij de finish nog best energiek aan toe naar gelang de prestatie die hij gepleegd heeft. Petje af hoe hij dit voor elkaar gelopen heeft. Daarnaast is fysio Jolanda geblesseerd aan haar ribben door een val begin dit jaar. Fysiek wordt bij haar de aanslag gepleegd door het masseren en verzorgen gecombineerd met de blessure. Team fysio werkt dus ook als een geoliede machine. Tussen de campers hebben de fysio's onderling contact over de aanwezige opkomende blessures zodat erop beide locaties aandacht besteed kan worden aan de desbetreffende loper (s). Ook wanneer er voor een loper een beslissing genomen moet worden om ergere klachten te voorkomen gaat dit in onderling overleg tussen de fysio's. De lopers die risico kregen op uitval hebben door dit teamwork de Roparun uit kunnen lopen.
We keren moe maar voldaan terug naar Sliedrecht, daar wordt de foto met FullTank gemaakt bij het aftanken van de campers. Het opruimen en leegruimen campers gaat razendsnel, schoonmaken van de spullen en campers en busjes. Dan toch nog een moment waar teamcaptain Hans op de valreep nog graag iedereen wil toespreken. Hans heeft zijn stem verloren maar kan iedereen toch te woord staan. Ik begrijp dat het team normaal gesproken in de kroeg de medaille krijgt, maar dat is niet te doen met zijn stem. Ieder teamlid krijgt fluisterend mooie woorden van Hans, enorm persoonlijk omdat niemand hoorde wat er werd gezegd. Terwijl ik dit stuk met mijn toetsenbord herbeleef, krijg ik weer regelmatig kippenvel. Ik kan terugkijken op een onvergetelijk avontuur, in 50 uur van Rookie naar loper Roparun ervaring.
Marjon, Judith, Esther en Arie v W.
