We kwamen aan op het kantoor van de Roparun in Schiedam. De deur wordt vrolijk open gedaan door Wiljan Vloet. We komen binnen in een ruimte met veel tafels en stoelen, achteraf blijkt dat daar de vergaderingen plaats vinden. De muur is indrukwekkend vol met foto’s, posters en shirts. Nadat we een lekker kopje koffie hadden gekregen gingen we aan de slag met het interview.
Uiteraard begint ons gesprek over corona. Wiljan vertelt: ‘ook op het kantoor van Roparun werken de meeste mensen thuis. De overleggen vinden nu plaats via Teams. Het is ook veel drukker, we zijn bezig met het ontwikkelen van de digitale versie en een coronaproof run. Daar komt veel bij kijken zoals het aanvragen van vergunningen op plaatsen waar nog geen vergunningen waren. Plaatsen hebben allemaal hun eigen beleid. Het is veel bellen en dan krijg je vaak de reactie ‘er mogen geen evenementen plaats vinden’, moet je weer terug bellen et cetera.'
Wiljan geeft aan dat hij er zeker vertrouwen in heeft. Hij vertelt dat als de coronaproof run door kan gaan, dit een run wordt zonder publiek. Dit houdt dan ook in dat er een campagne gevoerd moet worden zodat de supporters thuis blijven. Dan kunnen de start en finish goed gereld worden, eventueel zelfs met sneltesten. Volgens Wiljan is 80% van de route al onder controle.
Toen wij thuis de vragen aan het voorbereiden waren, was onze eerst vraag: hoe zou hij hier terecht gekomen zijn? De grootste groep mensen zullen Wiljan Vloet kennen van zijn voetbalcarrière, waar hij als directeur en trainer veel in de picture stond.
Wiljan vertelt hoe het begonnen is. Hij zegt: 'eigenlijk moet je nog verder terug. Ik heb 15 of 16 jaar in de jeugdhulpverlening gewerkt. Ik werkte met jongeren met meerdere gedragsproblemen die niet in staat waren om thuis te wonen. Je werkt dan vóór anderen. Je helpt anderen om terug te komen in de maatschappij en je staat zelf niet centraal. Je voegt iets toe aan iemands leven. Voetbal is mijn passie, mijn liefde en dat heb ik altijd fantastisch gevonden, maar het is een hele harde egoïstische wereld gebaseerd op de korte termijn. Het gaat om jezelf en dat is de wereld. Begrijp me niet verkeerd, ik heb er geen seconde spijt van, maar ik had er wel genoeg van. Ik had het gehad als mens zijnde. Ik wilde weer wat doen wat betekenis heeft voor mensen. Toen heb ik mij via zo’n recruitment bureau in laten schrijven. Ze zochten een directeur voor de Roparun. De man van het bureau vroeg me of het niets voor mij was. En toevallig woonde ik in Schiedam, dit is in Schiedam. Ik kende de Roparun al wel door mijn tijd bij Sparta. Bij Sparta hadden we ook een team, team 188. Ik wist niet alles en ik had er wel moeite mee of ik het wel zou kunnen. Ik ben ook geen held en al die emoties enzo. Toen heb ik een goede vriend gesproken, Casper van Eijck. Die werkt hier in het Erasmus en is bekend door zijn onderzoeken. Hij zei: je wilt iets goeds doen voor iemand anders en het is uitstekend als je dat bij Roparun doet. En ja, dat je dan te maken hebt met mensen die ziek zijn, mensen met kanker en mensen die overlijden, ja dat went nooit. Je leert er mee omgaan. Gewoon doen Wiljan, zei hij, gewoon doen. Je moet er ook niet aan willen wennen, maar je leert er wel mee omgaan.'
'En zo is het ook, gaat Wiljan verder. Toevallig kreeg ik net nog een berichtje van het Maxima Medisch Centrum. Daar ben ik nu een keer of 8 geweest en het grijpt je elke keer aan. Maar je leert wel om makkelijker met die kinderen te praten. En je leert om het een plekje te geven als je wegrijdt.
Nogmaals voetbal is mijn passie en ik houd van voetbal, maar ik ben er niet meer al te fanatiek mee bezig. Ik ben geen tv-kijker. Voetbal op tv vond ik nooit leuk. Ik keek functioneel voetbal, beroepsmatig. Maar ik ben niet iemand geweest die op een stoel ging zitten en dan lekker veel wedstrijden ging kijken. Als ik voetbal keek, ging ik naar het stadion. Als kleine jongen ging ik van 1972 tot 1991 naar bijna alle thuiswedstrijden van het Nederlands elftal. Ik was een fanatieke supporter. In de jeugdhulpverlening kun je alleen maar werken als je jezelf wegcijfert, want daar gaat het niet om jou. Het gaat erom om die kinderen terug te krijgen in de maatschappij. Het ging daar om jongeren tussen de 14 en 18. Die hadden het hartstikke zwaar. Het was hun laatste kans op een plek in de maatschappij. Het was zo mooi om dat te zien. En toen ging ik mijn eigen ambitie najagen. Ik heb altijd gezegd: 'Als ik de kans krijg in het betaald voetbal, want dat is niet makkelijk, daar moet je hard voor werken, dan doe ik het. Dan ga ik er hard mee aan de slag en dan ga ik het proberen.' Heb geen seconde spijt gehad. Ik heb een geweldige tijd gehad. Binnenland, buitenland, top, sub top, directeur, technisch directeur, opleiding, trainer, alles geweest. Maar diep in je hart merk je toch dat je diep van binnen een sociaal wezen bent en dat je na zoveel jaar ik-ik-ik ook weer wat terug wilt doen voor al het moois wat je zelf hebt gekregen. En dan probeer je toch weer iets te betekenen voor iemand anders.
Je merkt natuurlijk ook dat je misschien wat makkelijker mensen bereikt. Er gaan deuren voor je open. Ik heb natuurlijk hier in Rotterdam twee periodes gewerkt als trainer en ook als directeur. Dus je kent de weg naar het gemeentehuis. Dus het feit dat wij de Coolsingel hebben gehad, dat vind ik geweldig. Niet voor de Coolsingel an sich, maar we stonden helemaal achteraan de rij. En door middel van lobbyen zijn we toch vooraan gekomen en zijn we nu één van de drie evenementen die op de Coolsingel mogen finishen. Je kent de burgemeester en de wethouders uit de tijd van de voetballerij en dat is dan wel één van de voordelen.
Nee nooit. Ik heb 3 dingen gedaan rondom de Roparun voordat ik directeur werd. Weleens bij de finish geweest en de laatste 2x toen ik directeur was bij Sparta acties ondersteunt rondom het stadion en als ze terugkwamen ze verwelkomt in het spelershome. Ik had dus een goede band met het Spartateam. Maar verder wist ik dus van niks. Dus er blanco ingestapt? Ja en het voordeel was: ik begon hier in 2018 en vrij snel was de run. Daar ben ik blanco in gegaan. Ik had heel veel verhalen gehoord, beelden gezien, boekjes gelezen, maar ik hoefde niks te doen. We hadden afgesproken dat de interim directeur nog het een en het ander zou doen. Dus ik kon echt achter de schermen neutraal kijken naar de eerste run in 2018. Toen ben ik in Parijs gestart. In 2019 ben ik in Duitsland gestart. Dus ik heb beide routes gezien, het verschil en overeenkomsten en de raakvlakken alle ins en outs. Je hebt het voordeel dat je achter de schermen kunt kijken. Maar ik ben nog steeds geen ervaringsdeskundige, daarom heb ik zoveel contact met de teams.
In eerste instantie is het gewoon abracadabra, voor ons als nieuwelingen van een team. Wij snappen heel goed dat het ook zo werkt als je directeur bent.
We zijn benieuwd of het was wat Wiljan er van tevoren van had verwacht. Hier was hij heel duidelijk over en schetste meteen hoe groot de organisatie eigenlijk is.
'Nee het is veel meer, veel groter en veel meer emotie dan ik van tevoren had verwacht. Het is ook een veel grotere organisatie dan mensen denken. Tot 2018 was de Roparun een organisatie die naar binnen gekeerd was: ‘je doet het voor een ander, je hoeft er geen publiciteit voor te krijgen’. In 2018 is er een hele verandering in organisatiestructuur gekomen. En de jaren ervoor was er een bepaalde stabiliteit en achteruitgang. Er kwamen niet meer teams, niet meer geld, meer problemen. Toen hebben ze een nieuwe structuur gemaakt en mijn opdracht was: 'zorg dat het blijft bestaan'. Toen kwam er een nieuwe BV; eerst was het een stichting. Doordat het nu een bedrijf is, wordt het veel strakker. Omdat je veel meer van doen hebt met accountant en juridisch. En je moet het karakter van de Roparun bewaken, vasthouden. Plus de toppers die we hadden, die stonden allemaal op het punt om te stoppen. Die hadden 30 jaar gewerkt, dus je raakte heel veel kennis kwijt. Daar zijn we begonnen. Dus ja, ik vond de organisatie heel groot. Ik vond de opdracht heel zwaar. En ik vond dat de emoties veel groter waren dan ik had verwacht. Maar ook het evenement. Dus het was echt in alle opzichten vele malen groter dan ik van tevoren had.
Er werken hier 7 mensen. De 2 dames die er nu zijn, die werken eigenlijk alleen maar voor de stichting. Jolanda krijgt elke dag aanvragen om geld uit te geven aan het goede doel. Die moet ze allemaal rubriceren. Keurmerk. Er zitten allemaal strenge eisen aan. Daar moet ze pakketjes van maken en dat voorleggen aan het bestuur. Dat doet Jolanda allemaal. En Francisca doet de bungalows. We hebben 14 bungalowtjes. Mensen die in de palliatieve zorg zitten mogen voor niets een huisje hebben om nog een keer op vakantie te gaan. Elke dag krijgen die twee heel veel telefoontjes. ‘ja we willen graag een huisje’, die mensen komen dan op een wachtlijst, we hebben veel mensen die dit willen. Bijvoorbeeld een mevrouw die ziek is dus moet er een ambulance komen, aangepast toilet, wil graag aan zee, alles geregeld en dan sterft ze bijvoorbeeld een dag van te voren. En dan willen we toch weer zo snel mogelijk dat iemand anders het huisje kan gebruiken. Dus weer bellen. Loop je weer tegen andere dillema's aan: ‘ja is moeilijk, m’n kind moet vrij van school’…….Het is allemaal emotie en zij krijgt al die emotie over haar heen. Maar je moet ook bij wijze van spreken als de toiletborstel kapot is, zorgen dat er een nieuwe komt. En omdat het mensen gaat die ziek zijn, moet het hartstikke schoon zijn. Dus als het dan niet goed schoongemaakt is, moet er een schoonmaakploeg naartoe gaat, enz.
Dan is er nog één dame die helemaal verantwoordelijk is voor alle vrijwilligers. We hebben 600 vrijwilligers. Toen we begonnen 450 en de afgelopen 3 jaar zijn er 150 extra bijgekomen. Dit moet allemaal volgens AVG, dus ze moeten allemaal een contractje hebben. Alle onderdelen vergaderen hier. Nou, als je alleen maar kijkt naar de communicatie… Tv team, radioteam, pr team, fotografen, 6 of 7 groepjes. Dat doet Marianne.
Dan is er nog een dame die is eigenlijk manager bedrijfsvoering en nog twee mensen die verantwoordelijk zijn voor de Ropa-reader en alles wat er op PR-gebied gebeurd.
We kunnen ongeveer 380 goede doelen per jaar voorzien van geld, maar we krijgen ongeveer 800 aanvragen. Al die aanvragen moet je goed behandelen. En al die 380 is dus één cheque per dag. Daar moet wel een verhaal bijkomen; op twitter, in een krantje…..dat is natuurlijk gigantisch.
En ik ben er dan nog. En ik ben erg naar buiten gericht, dus ik ben eigenlijk een beetje het gezicht van de Roparun. Veel overleggen met de gemeentes. Ik ben hard bezig om meer zichtbaar te worden in Rotterdam. Daarom baal ik er van dat we hier zitten. Het is een fantastische ruimte, maar we zitten hier midden op een industrieterrein waar niemand ons ziet. Eigenlijk moet je midden in de stad zijn, waar iedereen denk ‘hey Roparun’. We zijn nu bezig om meer en belangrijker te worden in Rotterdam. Ze zijn in Rotterdam heel erg gefocust op 2 dingen, topsport en cultureel. En wij vallen overal tussen. En niet alleen wij, maar ook het Ronald Mac Donald huis, Sofia kinderziekenhuis, Daniël den Hoed. We zijn gezamenlijk aan de slag om ook belangrijk te zijn. Ik zoek sponsoren: Dela, DSW, we hebben successen gehad. Andere shirt inkoop. Heel blij met Masita. En zo maken we commerciële deals. Ik doe ook de doorkomst steden, onderhoud contact met de teams als er iets bijzonders is, bijvoorbeeld teams nabellen die willen stoppen. Naar gemeentes, naar instellingen, dus normaal gesproken ben ik eigenlijk veel onderweg. En ik stuur de 6 portefeuillehouders aan. Dus degenen die verantwoordelijk zijn voor de finish, de start Parijs, de start Duitsland, route en veiligheid, logistiek en communicatie. Dat zijn allemaal vrijwilligers. Die portefeuillehouders vergaderen zelf één keer in de maand en ik vergader één keer in de maand met hen. En dan hebben we de vrijwilligersraad, de raad van toezicht en de raad van commissarissen. Met al die mensen moet vergaderd worden. Veel lullen dus.
Vanmorgen bijvoorbeeld overleg gehad met de gemeente Rotterdam over de finish. Wilde ideeën. Gisteren een vergadering gehad met dienstveiligheid. Die gaan kijken op de Coolsingel wat wel mag en wat niet mag. En ook naar anti-terreur maatregelen. We moeten bijvoorbeeld op bepaalde plekken een vrachtwagen neerzetten. Zodat je het open en dicht kunt zetten. Bij de Coolsingel kun je harder dan 80 rijden, dus we moeten een zigzag parcours hebben zodat als er een auto hard doorrijdt ze niet teveel snelheid kunnen maken. Betonpalen etc. Daarna hebben we vandaag overleg gehad met directie veiligheid. Daar zit bij: de marktkooplui, overkoepelende winkelorganisatie van de Coolsingel, het Rode Kruis, brandweer, ambulance, politie zuid, politie centrum, wijkcoördinator centrum, dienstveiligheid, RET. Met ongeveer 15 mensen. Die hebben allemaal gezegd waar we rekening mee moeten houden. De fietsenstalling: hoe laat kunnen we beginnen met opbouwen? Ja en dan is er ook songfestival. Pas zondag op maandagnacht om 12 uur mogen we beginnen met opbouwen. Behalve de stellages, want dat is teveel herrie voor de omwonenden dus dat mogen we pas vanaf 8 uur doen. Dus moeten we binnen 3 uur die stellages klaar hebben. Dus dan ga ik naar de gemeente en dan zeg ik:' ja luister we kunnen niet binnen 3 uur een podium in elkaar krijgen. Daar hebben we meer tijd voor nodig.' En dan zeggen ze oké, dan moet er een brief naar de omwonenden en dan krijg je toestemming om om 5 uur te beginnen. Dan komt de tram met: 'ja omdat het de Coolsingel is, kunnen we er niet met de tram door en wij verwachten in het centrum veel mensen, want het is het songfestival weekend. Dus we moeten de toeristen aantrekken. Dus moeten we daar wel kunnen komen.' Nou, dan komt de ambulance: 'doordat er gewerkt wordt aan die en die weg kunnen we daar niet door….'. En zo wordt het een hele puzzel. Nu wordt er ongeveer elke week vergadert met de gemeente. En langzamerhand komt het steeds meer in elkaar. Je bent bezig met hele grote tekeningen….plannen moeten ingeleverd worden en daar ben ik vanaf nu tot aan mei elke woensdag aan kwijt.
En dat doe ik niet alleen hè. Dat doen onze vrijwilligers, want ik heb er ook het minste verstand van. Maar de gemeente zegt bijvoorbeeld:' Het kan niet zo zijn dat wij een anti-terreurbeleid laten tekenen door een vrijwilliger. Dadelijk volgt er een aanslag en dan is het ‘ja maar de vrijwilliger had het goed gekeurd’.' Nee, dat moet de directeur doen, dus ik zit er met 4 vrijwilligers. Ik zit vaak 3 uur zo.. (kijkt beetje om zich heen). Enige moment dat ik wakker schrik is als de belangen van de Roparun in gevaar komt. 'Ho is, dat accepteren we niet.' De vrijwilligers doen heel hard hun best om de gemeente tevreden te houden en ik kan daar wat harder in zijn; dat is mijn rol. Maar de vrijwilligers regelen heel de run.'
Met al deze dingen, zakt de moed dan weleens in je schoenen of is het juist een leuke uitdaging? Weleens last van slapeloze nachten?
'Slapeloze nachten heb ik niet gauw. Als het zo is, komt het doordat je zo betrokken bent en dat we vorig jaar 4 miljoen minder inkomsten gehad hebben. En dat is schrijnend. Jong volwassenen van 20 die nog voor het laatst op vakantie willen, omdat ze stervende zijn. Dat is gewoon verschrikkelijk om daar nee tegen te moeten zeggen. En Jolanda moet dan die brief maken, maar dan bellen ze nog een keer. Daar lig je dan wel wakker van. Dat grijpt je aan.
Ik ben geen liefhebber van corona, maar het is wel uitdagend. Geen één dag is hetzelfde. En nu zit ik veel te veel hier. Maar de hele tijd praat ik over Roparun en dat kan ik doen met een stukje passie. Ik hoef dus niet inhoudelijk die kennis te hebben; de vrijwilligers hebben de inhoudelijke kennis. Het is harstikke leuk. Het is wel een moeilijke organisatie….de teams en de vrijwilligers zijn ontzettend betrokken. En betrokkenheid heeft als nadeel dat je je soms eigenaar voelt. Soms heb ik honderd eigenaren tegenover me staan 'ja maar wij zijn de baas over de Roparun'. Jongens het is een BV en de BV regelt iets. De vrijwilligers denken soms vanuit hun eigen belang en de teams denken vanuit het belang van de teams. En ik moet het overkoepelend maken. Hele mooie en uitdagende functie. Ik vind het heel leuk. En ik mag ook nog cheques uitdelen…..van het geld dat de teams opgehaald hebben. Dan ben ik bijvoorbeeld in het Maxima Medisch Centrum bij een ziek kind en dan weet ik dat dit kindje er de volgende keer dat ik daar ben waarschijnlijk niet meer is. Als ik die cheque dan overhandig krijg ik de blik van het kind van vreugde, liefde, dankbaarheid, dat zou je eigenlijk gelijk door moeten sturen naar alle teamcaptains, want dat is zo mooi; dan weet je weer waar je het voor doet. Ieder team zou dat eigenlijk moeten zien!
Het is geen baan van 40 uur, voor niemand hier op kantoor. Iedereen is sowieso ook verplicht vrijwilliger in één van de onderdelen. Weekend van de Roparun zijn wij ook 'verplicht' vrijwilliger in een onderdeel. Bijvoorbeeld één medewerkster, Jolanda, organiseert als vrijwilliger het slotfeest en maakt 's avonds in haar vrijetijd alle notulen van de vergaderingen van het bestuur, naast haar 40-urige werkweek. Zo heeft iedereen zijn onderdeel: de doorkomsten, projectleider voor internet, enz en dat betekent dat je soms 7 dagen per week bezig bent. Het is geen kantoorbaantje.'
Jullie krijgen veel meer aanvragen dan jullie kunnen honoreren. Dat is soms weleens lastig lijkt ons?
Wiljan geeft aan dat het voor hem niet zo heel lastig is, hij maakt wel de emotie mee, maar uiteindelijk maakt het bestuur de keuze, niet hij als directeur. 'Ik ben directeur van de BV, die de evenementen organiseert, ik geef wel advies, bijvoorbeeld als we een aanvraag krijgen uit Den Helder, we hebben geen team in Den Helder:' hé, het zou goed zijn voor de naamsbekendheid van de Roparun als die aanvraag goedgekeurd wordt. Of dat team doet als zo lang mee……het zou leuk zijn voor dat team…….' Dus daarvoor zit ik er bij, maar de uiteindelijke beslissing neemt het bestuur. Sowieso wil ik meer, van nature ben ik een ambitieus man, ik zie hoeveel hulp er nodig is, dus we moeten meer doen. Gelukkig gaan andere instellingen bijvoorbeeld KWF, omdat kanker steeds beter behandelbaar is, 65% is geneesbaar, ook wat meer doen aan palliatieve zorg, zoals inloophuizen en hospices. Maar ik hoop dat we gaan groeien en dat deden we ook, want vanaf 2018 gingen we qua teams naar de 340 en qua opbrengsten naar de 6.000.000 euro, dus we zijn harstikke omhoog gegaan.
Maar in 2020 kwam er even een Coronavirus om de hoek kijken.' Roparun viert dit jaar zijn 30 jarig jubileum wordt daar nog wat bijzonders aan gedaan of gooit Corona ook daar roet in het eten? Wiljan vertelt dat hij het heel jammer vindt:' we hadden een heel groot symposium gepland staan in oktober 2020 over palliatieve zorg. Daar zouden een paar prominente Nederlanders bij aanwezig zijn. Dat hebben we in juni al afgelast. Als directeur vraag je je dan af wanneer je de knoop door moet hakken om het af te gaan lassen. Achteraf ben ik blij dat we het in juni al afgelast hebben, want anders waren we duizenden en duizenden euro's kwijt geweest. Maar we willen wel een feestelijk tintje geven aan het 30 jarig bestaan, want we vinden dat de oprichters iets geweldigs ontwikkeld hebben. Ze hebben geweldige ideeën gehad. Er komt een speciale uitgave van de Ropa-reader, aparte editie, een bewaarnummer. Er komen nog wat verrassingen met een tentoonstellingachtig iets, we hebben nog wat evenementen rondom finish gepland en we hebben een apart 30 jarig shirt ontwikkeld, dus we gaan er wel wat van maken. We zijn uniek, er is geen enkele organisatie in Nederland die hetzelfde doet als wij, dit al 30 jaar volhoudt en zo gegroeid is. Het is zonde, Parijs kunnen we niet starten……zou de 30e keer zijn geweest dat we daar zouden starten en sommige doorkomststeden was de 30e keer. Jullie gaan er zeker iets van merken van het jubileum, maar we hadden bijzonder groot uit willen pakken. Het zijn soms lastige afwegingen. De digitale versie hebben we nu moeten kopen, anders krijg je hem niet klaar. In die versie komen heel veel filmpjes over dertig jaar Roparun geschiedenis, we hopen dat we hem niet nodig hebben, maar als we die nu niet kopen en gaan ontwikkelen hebben we hem nooit 22 mei klaar. We moeten ook nu besluiten nemen over zaken of we in Landgraaf starten ja of nee, maar als ik teken ben ik ook het geld kwijt. Dit zijn lastige dingen, want we willen zoveel mogelijk geld naar de palliatieve zorg, waar doe je goed aan?'
Een 'Nederlandse versie' is wel weer goed om de Roparun ook in de andere delen van Nederland op de kaart te zetten of niet?
'Dat klopt, maar er was ook kritiek: 'waarom start je b.v. niet in Friesland of in Groningen?' Maar je kunt niet overal starten met zoveel mensen. Maar je hebt helemaal gelijk, doordat we nu door Limburg en Brabant komen hopen we ook op teams daar vandaan in de toekomst. We willen natuurlijk bekendheid, maar het nadeel is: het is geen sexy evenement. Als je kijkt naar de foto's…..de sportkleding is veranderd, het zijn moderne fietsen, moderne kleding, maar verder zijn het dezelfde beelden als dertig jaar geleden. Dus de tv wereld zegt:' het is ieder jaar hetzelfde.' Als je dus op tv wilt moet je een tv ingang kopen. Sommige organisaties doen dat, die hebben een groot budget, maar wij hebben gezegd:' we organiseren een evenement en al het geld dat we ophalen moet naar de mensen toe.' We moeten elk dubbeltje omdraaien, dus hebben we gekeken naar alle mooie verhalen die we hebben. Deze moet je naar boven zien te halen en dat onder de aandacht brengen bij de tv. Bijvoorbeeld met de koppelbedden: daarmee hebben we heel dicht tegen een tv uitzending gestaan, we waren heel dichtbij, iedere avond was het spannend of ik naar de studio moest, het was in maart 2020 en toen kwam Corona….! We hebben nu Dela als sponsor. Als het goed bevalt met sponsoring, , dan hebben we niet alleen financieel een deal, maar dan gaan we ook het marketing programma gebruiken, zoals het nu op tv is, samen veel reclame maken. Vroeger maakten ze reclame met de volleybalwereld en als het goed bevalt gaan wij met hen op de landelijke televisie reclame maken. Dan kom je meer in de picture, maar nu zegt de tv:' als er iemand van het koninklijkhuis mee gaat doen, dan vinden we je interessant.'
Dan moeten we Amalia bij ons team zien te krijgen. 'Ja, dan heb je 24 uur tv! Denk wel dat je wat voorschriften krijgt over welk eten ze lust, maar dat is een kleinigheid. En Joy moet als verzorging eerst een geheimhoudingsverklaring tekenen.'
We hadden het er net al over dat het 40-urige werkweek is en we horen en zien dat het heel druk is, dat er veel bij komt kijken. Heeft u nog tips voor de teams? Hoe doet u dit?
De motivatie moet vooral uit jezelf komen, maar het is ook belangrijk dat je ziet en voelt waar je het voor doet. Wanneer je als team bij een hospice gaat kijken, je ziet wat het is, wat er gebeurt, daar krijgt een team energie en kracht van! Dus dat zou ik als tip geven aan teamcaptains:' sluit je aan bij je omgeving, bij een hospice, ga daar regelmatig kijken en zie wat er in de palliatieve zorg gebeurd.' En je moet het leuk blijven vinden, dat is ook een belangrijke factor. Je moet er lol in hebben en je moet het voelen. Nogmaals ga met elkaar naar een hospice of naar het Maxima Medisch Centrum, ga kijken wat we allemaal doen, ga in die speeltuin zitten met de kinderen, ga met hen spelen en besef dan wat er allemaal bij komt kijken. Ik zit soms in een bungalow bij een familie en dan weet je dat het na dit weekend voorbij is. Er worden herinneringen opgehaald, er worden drankjes gedronken, gehuild, gelachen en dan rij ik 's avonds naar huis en ben ik blij dat ik dit heb mogen voelen! Dat is ook de Roparun……ga geen verhalen vertellen, maar zorg dat mensen het beleven. En beleven is door aanwezig te zijn, experience, ervaring……dat is het eigenlijk!
Zijn er overeenkomsten tussen het leiden van de Roparun en het leiden van een voetbalclub.
De grootste overeenkomst is dat zowel de voetbalwereld als de Roparun-wereld een emotionele wereld is. Als iemand trainer wordt van Feyenoord dan staat het in elke krant; het is voorpagina nieuws. Dat is gelijk ook het grootste verschil: de emotie is in de sportwereld heel erg naar buiten toe gericht en de emotie bij de Roparun, die ook enorm is, is heel erg naar binnen toe gericht. De uitingsvorm is totaal verschillend. Directeur Roparun en directeur voetbalclub daar zitten veel overeenkomsten in: stijl van leidinggeven, dingen regelen, discussies, vergaderingen, commerciële activiteiten, daar zit het veel dichter bij elkaar. Het werkveld…..dat is natuurlijk heel anders. Hier zou veel meer waardering voor moeten zijn. Iedereen kijkt tegen je op als je voetbaltrainer bent, maar als je b.v. tien jaar voor de Roparun hebt gewerkt, dan is dat een veel grotere prestatie. Veel belangrijker voor de maatschappij. Voetbal is niet zo belangrijk als de palliatieve zorg. De buitenwereld kijkt er anders tegen aan. Toen ik directeur was van Sparta kon ik alles hier in de stad, wilde ik de burgemeester spreken dan zat ik er 's middags, nu moet ik overal voor knokken. Als voetbaltrainer ben je interessanter, je komt op tv dat vinden ze interessant. Laat ik een voorbeeld noemen: ik was uitgenodigd voor een gala. Als directeur van Sparta kostte mij dat niets om daar aanwezig te zijn; belangrijk voor de buitenwereld: 'kijk ook Sparta is ook aanwezig.' Hier doe ik iets voor het goede doel, maar moest ik de tafel betalen. Driehonderd zoveel euro, dus ik heb nee gezegd, want het geld moet zoveel mogelijk naar de mensen gaan, naar de palliatieve zorg. Die mensen boos dat ik niet kwam. Zo zie je dat de persoon hetzelfde is, maar de functie bepalend is. Kijk als ik kom met tien vrijwilligers van de Roparun dan vinden ze dat niet zo interessant, maar als ik kom met tien Sparta spelers dan vinden ze dat natuurlijk leuk. Zeker als ze ook nog een aantal vrijkaarten krijgen. Als ze bij ons in de VIP-box zitten is het toch natuurlijk anders, daar praat je over de zin van het leven, het is wat zwaarder, emotioneler. In de VIP-box bij een voetbalwedstrijd gaat het over luchtige dingen.'
Onze vragen waren op, maar we hadden nog uren door kunnen praten. We vonden het erg leuk en interessant om dit interview te houden met Wiljan. Wát een energie, wát een passie…….het spatte er tijdens heel het interview van af! Wij zijn een stuk wijzer geworden en we gaan met heel veel nieuwe energie en motivatie terug naar huis!
