Vrijdagochtend 18 mei. Je opent je ogen, je rekt je uit, je evalueert je nacht en gaat richting badkamer om een verfrissende douche te nemen. Je geniet nog even extra van je eigen wc en vertrekt vervolgens richting de verzamelplaats in Sliedrecht.
Hart van Nederland is aanwezig om een item te maken over de Roparun, Steamwork en het verhaal van Erwin en Nienke.
Licht ongemakkelijk lopen we allemaal wat heen en weer tussen de campers en busjes met zo nu en dan een camera op je gericht.
De vaart zit erin en de sfeer is ontspannen. Geheel volgens tijdsplanning eten we een broodje, maken we een foto en knuffelen nog een laatste keer de toeschouwers.
12:01 uur. Eindelijk onderweg. Uitgelaten en vol gezonde spanning rijden we weg, uitgezwaaid door familie en vrienden. Die moet je in het verhaal niet vergeten. Zonder een goede achterban is zoveel geld bij elkaar halen onmogelijk.
Roparun 2018 006Na een vlotte rit komen we aan bij de camping. Team Piet rijdt via de supermarkt en de overige teamleden zetten het kamp op. De Roparun is nog niet van start of team 293 Steamwork loopt al als een geoliede machine.
Na een heerlijke maaltijd met een lekker biertje of wijntje valt de avond langzaam. Het zonnetje verdwijnt achter de bomen en grapjes gaan over en weer.
In de loop van de avond gaan teamgenoten richting hun slaapvertrek. Dit jaar hebben we een mobile home, onze campers of een tipi tot onze beschikking.
Zaterdag ochtend 19 mei. De wekker gaat. Het is zover! Gezonde spanning is aanwezig. De meeste hebben genoten van de laatste nacht slaap. De komende dagen zit dat er niet meer in. Na een Frans ontbijt maken we ons gereed om richting startterrein te gaan. Eerst nog even tanken en daarna in Steamwork-stoet naar Parijs. Eenmaal aangekomen krijgen we een topplekje aangewezen. Het is prachtig weer. De lange broeken ingeruild voor een korte broek en iedereen maakt zich op z’n eigen manier klaar voor de start.
13:30 uur gaan we richting de start. Tijd voor een groepsfoto en wat contact met andere teams. De spanning begint zich op te bouwen. Nog 20 minuten tot de start. We lopen langzaam richting de start. Er wordt onderling geknuffeld, elkaar nog even diep in de ogen gekeken en er worden bemoedigende woorden gesproken. Meer is er niet nodig om je gevoel op te bouwen tot DAT ene moment. Het moment van start.
De sfeer zit erin. De hele organisatie staat te dansen, teams hebben zich verzameld voor, achter en op de startlijn. Iedereen zit vol energie en kracht. Als stuiterende Duracell konijnen staan we iedereen op te zwepen. Opzwepende muziek maakt dat je niet stil kan blijven staan. Wat is het genieten om je teamgenoten voor je te zien staan. Ieder met zijn eigen functie binnen het team, met zijn eigen karakter maar allemaal met een hartje van goud.
Het aftellen is begonnen. 10, 9, 8, 7, 6…. en ineens is de start. GO, GO, GO. De laatste seconde heb ik gemist. Zat ik zo in mijn eigen gedachte? Hoe lekker is het dat je mag beginnen. Als mega mindy schoot ik over de startlijn. Klaar voor de strijd tegen hoge bergen en diepen dalen, klaar om alles te geven wat je eerder het jaar hebt opgespaard.
Team Piet gaat als een speer. De heuvels van Parijs worden met huid en haar opgegeten en als snel rennen we tussen de bloemen velden. Gedachtes doen je weer afdwalen. Even herhaalt zich de start. Wat een fantastisch mooi moment met een super team.
Kilometer na kilometer wordt er gelopen. Heuvels op, heuvels af en maar enkele stukken zijn helemaal recht. Wat een heerlijke sfeer op de route. Lachen onderling en met andere teams.
Iets voor op de planning komen we aan bij team Hans. Eindelijk mogen zij beginnen, de zon onder zien gaan en de avond welkom heten. Je ziet de energie in de ogen. Een stevige knuffel en daar gaan ze, klaar om 50 kilometer af te leggen.
De campercrew staat klaar met een lekker maaltijd en de fysio’s wapperen met de handen om de kuiten los te maken.
Team Hans loopt lekker en ze houden het gemiddeld looptempo hoog. De benen voelen goed, het loopritme voelt natuurlijk en het wisselschema zit in het hoofd.
Wanneer de nacht valt is het alweer tijd voor een wissel. In de verte zie je de Steamwork fietsers al aankomen. Fel groene, lichtgevende banden komen meter voor meter dichterbij. Vrolijk wordt team Hans ontvangen. Kort wordt er geëvalueerd en team Piet is alweer onderweg. De wisseltruc met de fietsen op het busje wordt door de bemanning van de busjes in rap tempo geregeld. Team Hans mag een moment rust nemen.
Team Piet heeft er een dansje ingegooid ter aanduiding van de wissel na 1 km. Als krabben dansen ze van links naar rechts over het wegdek. Meerdere teams moeten hierom lachen, misschien zelfs wel een klein beetje jaloers? J De snickers, bananen, flesjes water, eierkoeken en dropjes vliegen als warme broodjes over de achterbank, de energie is volop aanwezig. De broodjes zelf laat team Piet nog even liggen;).
Team Hans mag de ochtend shift rennen. Het is koud en klam wat niet echt uitnodigt om een lekker stuk te gaan hardlopen. Maar ach, alles voor de Roparun. Dus bij binnenkomst van team Piet vliegt team Hans alweer door om de spieren warm te lopen. Ze vangen elkaar na iedere kilometer op. De bemanning van de busjes geven om de zoveel tijd een update van de kilometerstand en het gemiddelde looptempo.
Het is roetnacht en mistig dus veel valt er niet te zien onderweg. Wat wel zichtbaar is, zijn de honderden lichtjes die voor je uitlopen.
In de ochtend wisselt team Hans, team Piet weer af. Team Hans wordt ontvangen onder luid gejoel en met het krabbendansje. In de mist rent team Piet het zonnetje weer te gemoed. Dat blijft toch een heerlijk moment, de eerste stralen zon. Wat een prachtig gezicht. Mist verdwijnt en de bloemen lijken extra mooie kleuren te hebben om de Roparunners te ondersteunen. Het is de dag dat we de grens Frankrijk-België zullen oversteken. Onderweg lopen we een paar kilometer op met een vrije-tijds-loper. Ze geniet van de gezelligheid en haakt af als ze bij huis is. Alles kan en alles mag tijdens de Roparun (behalve parkeren in de berm of wild plassen).
Net na de middag zitten de 50 kilometer voor team Piet erop. De vermoeidheid is nu voelbaar en de laatste kilometers zijn pittig. Gelukkig helpen de toeschouwers die hier en daar langs de kant staan voor de nodige drive. Daarnaast zijn we de grens over wat is vastgelegd met een mooie groepsfoto!
Team Hans staat klaar. Ze gaan een warme middag te gemoed. De campercrew had een probleem met de douche gehad. Deze had tijdens het rijden per ongeluk aangestaan. Oeps! Sommige tassen waren ZEIKNAT. Met 28 graden en een strakblauwe lucht was dit snel weer opgedroogd. Wat een mazzel. Team Piet had rust. Tijd voor een massage om alle spieren wat los te krijgen en een lekkere maaltijd. Zele was in aantocht dus we hadden een leuke avond in het vooruitzicht.
Team Hans loopt goed. Mark geeft op de app live commentaar. “ Randolf is gelost. Kopgroep bestaat uit Hayo, Petra, Yvonne, Ben en Hans. Randolf verliest minuten en moet gebruikmaken van zijn knecht Jaap. Kan hij dit nog goedmaken in de afdaling? Ploegleider Arjan komt ernaast rijden. Hongerklop!!!”
De broodjes, chips en energierepen worden smakelijk opgegeten. Met een gemiddelde van 11,9 km/h zit het tempo er lekker in.
Verschillende emoties wisselen zich af in je hoofd. Spanning, kalmte, onrust maar vreugde en vermaak. Je zucht nog eens diep, gaat nog eens naar de wc. Een kort besef dat dit wel eens de laatste keer kan zijn dat je een wc-bril zal voelen voor de komende 48 uur.
In de vooravond eindigt team Hans hun lange laatste shift. De komende shift die team Piet naar Zele zal lopen zal de laatste shift van 50 km zijn. Tanden op elkaar, het linker voetje voor de rechter en het rechter voetje weer voor links. De fietsers krijgen ondertussen wat last van hun onderkant maar blijven door trappen en door coachen.
Na 50 kilometers komen we aan in Zele. Helaas heeft ploegleider Arjan een vervelend medisch probleem en moet hij na overleg met een huisartsenpost in Nederland zijn Roparun staken. In Zele nemen we afscheid van hem en kan hij met de ouders van familie Nederhof meer terugrijden naar Nederland. Zo fijn, een achterban die (onder)steunt waar nodig.
Met het team gaan we door Zele. Ieder team nam de tijd waardoor er veel tijd was om alle mensen om je heen in je op te nemen, high fives te geven en mee te dansen. Bij de tribune was er ruimte om nog even met z’n allen te roeien. Het publiek begon nog harder te klappen.
Na de doorkomst in Zele mocht team Hans de nacht shift lopen. Het weer was heerlijk, een stuk warmer dan de eerste nacht. Het was een korte shift dus er moet vaart gezet worden achter de wissel, 30 km verderop. Een kort moment van rust, een warming-up om de spieren weer los te maken, een erehaag voor de binnenkomende loper en een glimlach van oor tot oor. Dit keer de glimlach van oud teamgenoot Robert die ons hier kwam aanmoedigen. Super dat hij er was om net dat laatste zetje tot de finish te geven.
De shift naar Klaas waal wordt in de ochtend shift ingezet. De laatste shift van team Piet. De benen vragen zich af wat we aan het doen zijn, de billen vragen zich af waarom ze weer op het zadel moeten, de bus vraagt zich af waarom zijn motor zo vaak stationair moet draaien en de bus bemanning vraagt zich af…. Waar ze goed kunnen stoppen om te wisselen?! Wat een oplettendheid en wat een kunde moet je hebben als je zoveel kilometers achter elkaar veilig de lopers moet vervoeren. Petje af!
Het weer is gelukkig lekker. De eerste serieuze finishtijden zijn doorgegeven en door alle toeschouwers loopt team Piet hun laatste kilometers goed weg. Heerlijk om te mogen stoppen op de plek waar familie, vrienden en kennissen op je staan te wachten. De kinderen met zelfgemaakte kettingen, kanjer koeken en een knuffel, boks of high five.
Team Hans heeft de eer de laatste 30 kilometer af te leggen van deze (wederom) bijzondere Roparun. Met extra support vanaf de fiets lopen ze keurig richting de eindstreep. Ze komen door mooi versierde dorpen en leggen het laatste deel in Rotterdam af. Team Piet ziet aan de overkant van het kanaal de Steamworkers aankomen. Onder luidt gejuich worden ze al van ver ingehaald. ZET HEM OP. JULLIE ZIJN ER BIJNA. HOU VOL. Hans mag finishen nadat hij het krabbendansje en een erehaag is gepasseerd. Team Steamwork heeft de Roparun VOLBRACHT.
De fietsers zetten de fietsen op de juiste plek en gezamenlijk wandelen we al knuffelend richting de finish op de Blaak. Kriskrak door de kubuswoningen, nog even op de foto bij de TeamCam en dan door naar de finish.
Hart van Nederland stond klaar voor een eind item over de Roparun, het team Steamwork en het verhaal van Erwin en Nienke.
Met z’n alle lopen we over de finish heen. Tevreden en voldaan.
De medailles zijn uitgedeeld, de slotfoto geschoten en de glazen worden geheven.
Lieve allemaal. Vier het leven en bedankt voor deze enorm bijzondere Roparun editie.
